Category: Uncategorized

by Tracey Kershaw, Nottingham

My vision to create a gallery for children was prompted by the worldwide pandemic situation.

Aside from my visual arts practice, I teach art in primary schools, but like many things, this ceased in March when COVID-19 became prevalent in the UK. Opportunities to create and show my own work were limited, with many events cancelled. When schools closed I wanted to use my time productively and creatively.

Using current domestic external spaces, and considering the context of broader cultural factors, the front window of my home became a way to display art. The ethos was to integrate a gallery into the local neighbourhood and wider community, offering creative activities and exhibiting opportunities to children during this period of isolation.

Based within the heart of a Nottingham suburb, my home window gallery was free for everyone to access, with the artworks easily viewable from the street. Daily walks were advised by the government, and consequently, the weekly changing exhibitions had a devoted and regular audience.

Initially, participants were the children who attended my art groups, but gradually others heard about the project, and soon I had a large/core group of contributors. Each week, I emailed them a different theme, and before long my inbox was full of amazing creations. A selected of these were exhibited in the weekly window exhibition – with all other submissions publicly visible online.

The project ended after almost 3 months, with a competition to highlight the children’s talent and commitment. Overall, 36 children participated, creating 127 different art works.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

 A window concert filmed on smartphones
by passers-by and audience members

Introduction by Marta Wryk

When they close the theaters and concert halls, we shall open our windows and let music and art fly through them.

This collection of videos is a documentation of the concert “Songs for the City”, a musical soirée for neighbors, passers-by, people riding their bikes, parking their cars, coming home from work, anyone who happened to be on Lütticher Strasse in Cologne, Germany that evening.

Inspired by the idea of our host, choreographer Richard Siegal, pianist and composer Tomasz Prasqual and I, decided to have the window of Richard’s apartment as our stage. The concert was the most beautiful, unforgettable experience. On the next day however, we received numerous videos via Whatsapp from friends who were filming the concert on their smartphones and we discovered the whole new spectrum of the event we had created.

This collage of videos allows you to experience fragments of our concert, through the eyes of our spectators. Following the gentle movements of their phones, you will realize what was important and poetic for them that evening. Perhaps it was, the glamorously dressed woman singing from the window, or the mesmerized people on the streets, or the building itself with the sounds of Chopin’s Nocturne overflowing into the streets from an empty window, or  the inside of the apartment with the unassuming, silent furniture and house equipment hypnotized by the sounds of the song (videos taken by Richard Siegal from the inside). In all cases it is the window that allows this alchemic moment to happen and to last. It is through the window where the everyday and the usual (the natural rhythm of the street with people passing and driving through) meets the unusual (the art) and where these two embrace and transcend each other. 

Songs for the city (PL)

Koncert z okna filmowany przez słuchaczy i przechodniów 

Wprowadzenie: Marta Wryk

Kiedy zamykają teatry i sale koncertowe, powinnyśmy otworzyć nasze okna i pozwolić, by rozbrzmiewała w nich muzyka. 

Niniejsza seria filmów video jest dokumentacją koncertu „Songs for the city” (Pieśni dla miasta), zagranego z okna kamiennicy na Lütticher Strasse w Kolonii dla mieszkańców okolicy, sąsiadów, przechodniów, przejeżdżających przez ulicę rowerzystów i kierowców. 

Na pomysł koncertu wpadł nasz gospodarz, choreograf Richard Siegal. To na jego prośbę wspólnie z pianistą i kompozytorem Tomaszem Prasqual’em uczyniliśmy z okna jego mieszkania naszą scenę. Koncert był dla nas wszystkich niesamowitym przeżyciem. Następnego dnia zostaliśmy zasypani filmikami z nagraniami koncertów, kręconymi przez naszych słuchaczy smartphonami. Dopiero wtedy zdaliśmy sobie sprawę z wielowymiarowości naszego przedsięwzięcia. 

Zwykle koncerty filmowane są przez zatrudnionych do tego profesjonalnych kamerzystów. My proponujemy Państwu obejrzeć fragmenty tego koncertu z perspektywy naszych słuchaczy. Podążając za delikatnymi ruchami ich rąk, w których trzymali swoje kamery- telefony, mogą Państwo prześledzić, co było z ich punktu widzenia ważne czy niezwykłe w tym wieczorze. Dla jednych była to postać pięknie ubranej artystki, śpiewającej operowym głosem z okna, dla innych to widok zasłuchanych przechodniów, dla jeszcze innych to spokój i doniosłość kamienicy, z pustego okna której dobiegały dźwięki Nokturnu Chopina. Jeszcze inną perspektywę pokazują filmiki kręcone przez naszego gospodarza Richarda Siegala z domu – tutaj oko kamery muska kolejne napotkane po drodze domowe sprzęty, które rozbrzmiewająca muzyka zdaje się podnosić do wyższej rangi poetyckości.  

Alchemiczna przemiana zwykłej codzienności ulicy, milczących kamienic i domowych sprzętów w magiczną, nieskończenie otwartą w przestrzeni miasta salę koncertową dokonuje się w oknie. Okno jest w stworzonej przez nas artystycznej przestrzeni bramą i granicą pomiędzy zwykłym a niezwykłym, pomiędzy codziennością a odświętnością. Nasz koncert dał nam do zrozumienia, jak bardzo ta niezwykłość i odświętność są nam teraz, w naszym ograbionym ze sztuki i muzyki pandemicznym społeczeństwie potrzebne.  

Uważam, że warunkach tyranii czy dyktatury jest niezwykle ważne, gdy istnieje moment samowyzwolenia. Nie można co prawda uwolnić danego narodu za pomocą zewnętrznej siły czy militarnie.(…) I dlatego książka jest głosem przeciwko zapomnieniu, przeciwko wygaszaniu takich ważnych osobowości, które są wręcz niezbędne do tego, aby mogła istnieć demokracja.“

Dr. Antje Vollmer

Z okazji wydania książki w polskim tłumaczeniu w 2018 roku rozmawialiśmy z Dr. Antje Vollmer o swojej książce „Podwójne życie“. Dr. Antje Vollmer ( ur. 1943) jest politykiem i publicystką.

Dziś podzielimy się z Państwem fragmentami rozmowy przeprowadzonej dla STN:ORT 2018 , 9. czerwca 2018 w Gdańsku. Rozmawiała  dr. Hannah Wadle (Czas trwania rozmowy 44:48 min). Tłumaczenie: Dr. hab.Wojciech Łukowski.

Wykorzystane źródła i sposób zbierania informacji 

„Podstawą zbierania informacji były szkice pozostawione przez Gottliebe Lehndorff, które prawdopodobnie zostaly napisane dla własnych dzieci, by zachować to, co zostało w pamięci.  To s ą między innymi bardzo dokładne opisy dni   20. i 21. czerwca  1944 roku, takimi jak ona je sama przeżyła. Otrzymywałam te opisy fragment po fragmencie. Odnalazła je Vera Lehndorff na strychu domu,  w którym jej matka żyła w końcu wojny. 

To była podstawa, na której probowałam odnaleźć tak wielu świadków tamtego czasu, jak to tylko było możliwe. 

Trzeba było też wiele kwestii badać poprzez daty wydarzeń i ich umiejscowienie na mapie, aby zrozumieć, dlaczego po prostu łatwo było się spotykać i dlaczego właśnie Sztynort był idealnym miejscem dla spiskujących, najbardziej  możliwą do wyobrażenia ochroną na zewnątrz: kto mógłby mieć jakieś podejrzenia do miejsca, gdzie się się spotykało wyższe dowództwo i gdzie rezydował nazistowski minister spraw zagranicznych? Można było myśleć, że spiskowcy to również naziści. A ponieważ uważano ich za nazistów, to by tak rzec, uważano, że znajdowali się oni pod ich ochroną.“

O tytule książki“ Podwójne życie“  

„Tytuł ma kilka znaczeń: Dlatego, że było to życie oficjalne, bo była tu rezydencja nazistowskiego ministra spraw zagranicznych, gdy było się oficerem u jednego z najważniejszych generałów i jednocześnie pozostawanie w stałym kontakcie z naczelnym dowódcem wojsk lądowych w Mamerkach, gdzie spotykali się od dawna spiskowcy. Przybywalo się do Sztynortu na przykład na przedwieczorną herbatę i miało się wtedy okazję do krótkiego spaceru po lesie czy małej przejażdżki łódką, aby omówić takie czy inne kwestie i to było podwójne życie. 

W tym przypadku widać jednak również , że chodziło o dwa życia, mianowicie życie pewnej kobiety  i pewnego mężczyzny, spiskujących przeciwko Hitlerowi.  Oni spotykali nazistów nie w jakimś przypadkowym miejscu, spotykali ich we własnym domu.  Dochodziło ciągle do państwowych wizyt u ministra spraw zagranicznych i wtedy oprowadzali czasem gości po pałacu, była filiżanka herbaty czy spacer po parku. Wtedy było się jako Pani Domu częścią inscenizacji.  Można powiedzieć, że  więź między małżonkami przez udział w spisku, przez nacisk z zewnątrz stawała się coraz silniejsza. To zaangażowanie dwojga ludzi, którzy ryzykowali swoim życiowym szczęściem.  

I wreszcie w trzecim znaczeniu było to podwójne życie, bowiem żadnemu z nich nie  było  ono w taki sposób pisane. Heinrich nie był ani intelektualistą, ani politykiem, ale nieskomplikowanym młodym człowiekiem, czarusiem, młodym arystokratą kierującym się nakazami serca i który miał przede wszystkim jedną namiętność: uczynienie sztynorckiej posiadłości posiadłością wzorcową z nowoczesnymi metodami uprawy, prowadzenie życia rodzinnego w zgodzie z sąsiadami i to by mu w zupełności wystarczało.  I to byłoby takie zwyczajne, proste życie jakie miało wielu.  I wtedy przyszła sytuacja wielkiego zobowiązania i zaczęło się całkiem inne życie, które tak szybko zakończyło się na szubienicy w Plötzensee. Także w życiu  Gottliebe były różne momenty: ta młoda arystokratka przebywała w Dreźnie w bardzo ciekawym okresie, pracowała jako hostessa podczas igrzysk olimpijskich, mogło pdróżować i odpoczywać w posiadłości ziemskiej, gdzie jednocześnie pulsowało serce wielkiej historii. Zatem w tej książce jest mowa o wielu podwójnych egzystencjach.“ 

Motywacje autorki i przesłanie, które pragnie przekazać 

„Uważam, że warunkach tyranii czy dyktatury jest niezwykle ważne, gdy istnieje moment samowyzwolenia. Nie można co prawda uwolnić danego narodu za pomocą zewnętrznej siły czy militarnie. Kto jednak próbuje dokonać takiego uwolnienia w warunkach dyktatury, tego czynu, poddawane bywa to w wątpliwość, również przez późniejszych historyków, którzy wiedzą wszystko, wiedzą jakim się  powinno być odważnym czy jak powinno przeprowadzać się zamach. I jeśli koś okazał się nieskuteczny, to powinno się go potem zabić podwójnie. Bo zabija się podwójnie wtedy, gdy się o nim zapomina. 

I dlatego książka jest głosem przeciwko zapomnieniu, przeciwko wygaszaniu takich ważnych osobowości, które są wręcz niezbędne do tego, aby mogła istnieć demokracja.“

• 

• 

Vollmer, Antje: Doppelleben.  Heinrich und Gottliebe von Lehndorff im Widerstand gegen Hitler und von Ribbentrop.Berlin, Eichborn Verlag, 2010 (Hardcover), btb, 2012 (Taschenbuch). Diese Version ist auch als Hörbuch erhältlich

Preis: 24, 95/ 32,95 Eur

Vollmer, Antje: Podwójne Życie.Tłumaczenie: Daria Kuczyńska-Szymala, Dariusz Guzik. Katowice, Wydawnictwo Sonia Draga, 2018

Cena: 42 zł

---

Dr. Antje Vollmer

ur. 1943, polityk i  publicystka

1962 – 1968

 studiowanie teologii ewangelickiej w Berlinie, Heilderbergu, Tybindze, Paryżu,  złożenie  1. und 2. egzaminu teologicznego 

1969 – 1975

asystentka w Kościelnej Szkole Wyższej w Berlinie/ ukończenie drugiego kierunku  kształcenie dorosłych, praktyka w gminie ewangelickiej w Berlin –Wedding, 1973 uzyskanie doktoratu z filozofii 

1976 – 1982

 docent w placówce kształcenia  w Bielefeld-Bethe

1983 – 1990

 członkini Frakcji Partii Zielonych w Niemieckim Bundestagu, w tym  przez trzy lata przewodnicząca frakcji.  

1991 – 1994

 działalność publicystyczna dla  Süddeutsche Zeitung, FAZ, Der Spiegel, Die Zeit, Stern etc.

1992 – 1993

 praca w Klinice Epilepsji w  Bethel

1993/1994

 fellow w Wissenschaftskolleg w Berlinie 

1994-2005 

Posłanka partii Bündnis 90/Die Grünen i wiceprzewodnicząca Bundestagu

od 2005

  autorka pisząca z wolnej stopy, aktywność społeczna 

---

Gespräch mit Dr. Antje Vollmer

Ich finde, dass es in tyrannischen oder diktatorischen Verhältnissen unheimlich wichtig ist, dass es ein Moment von Selbstbefreiung gibt. Man kann ein Volk nicht von außen und schon gar nicht militärisch befreien. (…) Und darum ist das Buch ein Aufruf gegen das Vergessen und gegen die Auslöschung solcher wichtiger Persönlichkeiten, die man eigentlich für das Funktionieren von Demokratie braucht.

Dr. Antje Vollmer

Im Jahr 2018 sprachen wir mit Dr. Antje Vollmer über ihr Buch „Doppelleben“ zum Anlass dessen Erscheinens in polnischer Übersetzung. Dr. Antje Vollmer (*1943) ist Politikerin und Publizistin. Auszüge aus dem Gespräch für STN:ORT 2018 vom 9. Juni 2018 in Gdańsk mit Dr. Hannah Wadle (Gesprächsdauer 44:48 min).

Die Quellen und die Recherche 

„Die Wurzeln der ganzen Recherche waren die Aufzeichnungen von Gottliebe Lehndorff, die ja wiederholt, vermutlich für ihre Kinder, aufgeschrieben hatte, was sie in Erinnerung hatte. Das sind unter anderem sehr genaue Aufzeichnungen vom 20. und 21. Juni (1944), wie sie das erlebt hat. Und ich bekam diese Aufzeichnungen, Stück für Stück. Die fand Vera Lehndorff auf dem Dachspeicher des Ortes, wo ihre Mutter am Ende nach dem Krieg gelebt hatte. Das war die Basis und aufgrund dessen habe ich dann versucht so viele Zeitzeugen, wie es nur gab, zu finden.

Vieles musste man auch über die Daten der Ereignisse und über die Landkarte recherchieren, um zu begreifen,  warum es einfach war, sich zu treffen und warum Steinort geradezu ein idealer Ort für die Treffen der Widerständler war, mit dem denkbar größten Schutz nach außen: wer sollte misstrauen, wenn ein Militär sich aufhielt in dem Geschoss, wo das Oberkommando des Heeres war und wo der NS-Außenminister residierte? Da dachte man, das sind halt auch Nazis. Und weil man sie auch für Nazis hielt, waren sie sozusagen unter Schutz.“

Der Titel Doppelleben

„Der Titel hat eine vielfache Bedeutung: Einmal, weil es das offizielle Leben war, die Residenz des NS-Außenministers zu sein, auch selbst Offizier bei einem der führenden Generäle zu sein, und gleichzeitig in ständigem Kontakt mit dem Oberkommando des Heeres im Mauerwald zu sein, wo sehr wesentliche, sehr langfristige Verschwörer sich immer wieder getroffen haben. Man ging nach Steinort vielleicht für einen Nachmittagstee und hatte dann dort die Gelegenheit mal einen kurzen Gang in den Wald zu machen, oder vielleicht eine kleine Bootsfahrt und dabei dann Dinge zu besprechen, das war das eine Doppelleben. 

In diesem Fall sieht man aber auch, es ging um zwei Leben, nämlich die einer Frau und eines Mannes im Widerstand. Sie trafen die Nazis ja nicht irgendwo, sondern sie trafen sie in ihrem eigenen Haus. Es kamen ja auch wiederholt Staatsbesuche zum NS-Außenminister, und dann fuhren die manchmal in das Schloss, da gab es da den Tee und einen kleinen Spaziergang im Park. Da war man als Hausfrau ein Teil der Inszenierung. Man kann sagen, dass die Bande zwischen dem Ehepaar durch den Widerstand, durch den Druck von außen gewachsen sind. Darum war es auch in dem Sinne ein Engagement für den Widerstand von zweierlei Leuten, die dabei beide ihr Lebensglück riskierten.

Und dann ist es im dritten Sinne auch Doppelleben, weil keinem der beiden das in der Wiege prophezeit worden war. Heinrich war ja gerade nicht ein Intellektueller oder ein Politiker, sondern ein Naturbursche, ein Charmeur, ein junger Adliger, dem die Herzen zuflogen und der vor allem eine Leidenschaft hatte: Dieses Gut wieder zu einem Mustergut machen, mit modernen Anbaumethoden und darin ein Familienleben zu führen mit Nachbarn, das hätte ihm gereicht. Und das wäre dann ein ganz einfaches Leben gewesen wie es viele hatten; und jetzt kommt durch die Situation die Anforderung auf ihn zu und er beginnt dadurch ein völlig anderes Leben, was sehr schnell am Galgen in Plötzensee endet. Und auch bei Gottliebe gibt es dieses Moment von unterschiedlichem Leben; diese junge Adlige konnte in Dresden zu einer sehr interessanten Zeit sein, Hostess bei den Olympischen Spielen, weit reisen und dann wieder zurückkommen und in einem Landgut stranden, wo dann gleichzeitig aber das Herz der Geschichte pulsiert. Es sind also doch mehrere Doppelleben in diesem einem Buch zusammengefasst.“ 

Die Motivation und Botschaft der Autorin

„Ich finde, dass es in tyrannischen oder diktatorischen Verhältnissen unheimlich wichtig ist, dass es ein Moment von Selbstbefreiung gibt. Man kann ein Volk nicht von außen und schon gar nicht militärisch befreien. Wer aber unter Bedingungen der Diktatur diese Befreiung versucht, wird manchmal angezweifelt, auch von späteren Historikern, die alle wissen, wie tapfer man hätte sein müssen oder wie man das Attentat hätte machen müssen. Und wenn es nicht erfolgreich war, soll man es hinterher nicht doppelt töten, indem man es dann auch noch vergisst. 

Und darum ist das Buch ein Aufruf gegen das Vergessen und gegen die Auslöschung solcher wichtiger Persönlichkeiten, die man eigentlich für das Funktionieren von Demokratie braucht.“

• 

• 

Vollmer, Antje: Doppelleben.  Heinrich und Gottliebe von Lehndorff im Widerstand gegen Hitler und von Ribbentrop.Berlin, Eichborn Verlag, 2010 (Hardcover), btb, 2012 (Taschenbuch). Diese Version ist auch als Hörbuch erhältlich

Preis: 24, 95/ 32,95 Eur

Vollmer, Antje: Podwójny Życie. Tł: Daria Kuczyńska-Szymala, Dariusz Guzik. Katowice, Wydawnictwo Sonia Draga, 2018

Cena: 42 zł

---

Dr. Antje Vollmer

Geb. 1943, Politikerin und Publizistin

1962 – 1968

 Studium der Ev. Theologie in Berlin, Heidelberg, Tübingen, Paris, 1. und 2. Theologisches Examen

1969 – 1975

 Assistentin an der Kirchl. Hochschule Berlin/Zweitstudium (mit Diplom) in Erwachsenenbildung, Gemeindepraxis in Berlin-Wedding 1973 Promotion zur Dr. Phil.

1976 – 1982

 Dozentin in der ländl. Bildungsarbeit in Bielefeld-Bethe

1983 – 1990

 Mitglied der Fraktion DIE GRÜNEN im Deutschen Bundestag, davon 3 Jahre als Fraktionsvorsitzende

1991 – 1994

 publizistische Tätigkeit für Süddeutsche Zeitung, FAZ, Der Spiegel, Die Zeit, Stern etc.

1992 – 1993

 Mitarbeit in einer Epilepsie-Klinik in Bethel

1993/1994

 Fellow am Wissenschaftskolleg in Berlin 

1994-2005 Bundestagsabgeordnete Bündnis 90/Die Grünen und Vizepräsidentin des Deutschen Bundestages

seit 2005

  freie Autorin und ehrenamtliche Tätigkeiten

…. w cyklu ‘Prusy Wschodnie w literaturze’

Tekst: Agata Kern, Ostpreußisches Landesmuseum Lüneburg

W 1945 niemiecka historia Prus Wschodnich dobiegła końca. Jednak pamięć o kraju i ludziach żyje w ich niezwykle różnorodnej literaturze. Z Prus Wschodnich pochodzili ważni i do dzisiaj znani autorzy, tacy jak: Johann Gottfried Herder, E.T.A. Hoffmann, Siegfried Lenz, Marion Dönhoff, Johannes Bobrowski, Arno Surminski. Po 1945 r. w Niemczech, Polsce, Rosji i na Litwie ukazało się wiele książek o Prusach Wschodnich i ich dziedzictwie. Muzeum Prus Wschodnich w Lueneburgu przygotowało cykl „Prusy Wschodnie w literaturze”, w którym zaprezentujemy Państwu powieści, wspomnienia, wiersze i książki non-fiction, które są szczególnie warte przeczytania i które przybliżą Państwu ten region oraz jego byłych i obecnych mieszkańców.  Dobrze znane „klasyki” występują na przemian z mniej znanymi tytułami.

W dzisiejszym oknie pałacu sztynorckiego dr Bettina Bouresh opowie Państwu  o wyjątkowej książce „Podwójne życie” niemieckiej autorki Antje Vollmer. Pisarka rekonstruuje dramatyczne dni i godziny wokół zamachu z 20 lipca 1944 r. w Steinort (dzisiejszym Sztynorcie) w Prusach Wschodnich, rodzinnej posiadłości słynnej pruskiej rodziny szlacheckiej von Lehndorff. Ostatni spadkobierca Heinrich von Lehndorff należał do  ruchu oporu kierowanego przez Henninga von Tresckow i Clausa Schenka von Stauffenberga. Po nieudanym zamachu na Hitlera został skazany na śmierć i stracony.

Dr. Bettina Bouresh jest historykiem, archeologiem i publicystką o wschodniopruskich korzeniach. Podczas swojej pierwszej wizyty w dawnych Prusach Wschodnich odwiedziła między innymi Sztynort i od tej pory fascynuje ją to miejsce i jego historia. Od 1991 roku aktywnie wspiera wysiłki na rzecz odbudowy pałacu. Jest przewodniczącą stowarzyszenia Fundacja Lehndorffów Sztynort.

Doppelleben

… in der Reihe ‘Erlesenes Ostpreußen’

Beitrag von Agata Kern, Ostpreußisches Landesmuseum Lüneburg

1945 ging die deutsche Geschichte Ostpreußens zu Ende. Die Erinnerung an Land und Menschen lebt in seinem erstaunlich vielfältigen Schrifttum fort. Aus Ostpreußen stammen bedeutende und heute noch einem breiten Publikum bekannte Autoren wie Johann Gottfried Herder, E.T.A. Hoffmann, Siegfried Lenz, Marion Dönhoff, Johannes Bobrowski oder Arno Surminski. Auch nach 1945 erschienen in Deutschland, Polen, Russland und Litauen viele Bücher, die sich mit Ostpreußen und seinem Erbe literarisch auseinandersetzen. In unserer Reihe „Erlesenes Ostpreußen“ möchten wir Ihnen besonders lesenswerte Romane, Erinnerungen, Gedichte oder Sachbücher vorstellen, die Ihnen helfen, Ostpreußen und seine früheren und heutigen Bewohner besser kennenzulernen. Bekannte „Klassiker“ wechseln dabei mit weniger bekannten Namen ab. 

Heute stellt Dr. Bettina Bouresh „Doppelleben. Heinrich und Gottliebe von Lehndorff im Widerstand gegen Hitler und von Ribbentrop“ von Antje Vollmer vor. Die Autorin rekonstruiert die dramatischen Tage und Stunden rund um den 20. Juli 1944 in Steinort in Ostpreußen, dem Stammgut der bekannten preußischen Adelsfamilie von Lehndorff. Der letzte Erbe, Heinrich von Lehndorff, gehörte zum Kreis des Widerstandes um Henning von Tresckow und Claus Schenk von Stauffenberg. Nach dem Scheitern des Attentats auf Hitler wurde er zum Tode verurteilt und hingerichtet. 

Dr. Bettina Bouresh ist Historikerin, Archäologin und Publizistin mit ostpreußischen Wurzeln. Bei ihrem ersten Besuch in Ostpreußen bereiste sie u.a. Steinort und ist seitdem von seiner Geschichte fasziniert. Seit 1991 unterstützt sie aktiv die Bemühungen um den Erhalt des Gutes. Sie ist Vorsitzende der Lehndorff-Gesellschaft Steinort e.V. 

of George Town, Penang

by Sonia Mancxia Balaguru

Sonia Mancxia Balaguru is a young architecture enthusiast from Penang, Malaysia, who is currently pursing a Master of Architecture at Manchester School of Architecture. She is love with projects of intimate scales as they emphasise the intricate relationship between people and their environment.  

“I feel the two forces, 

Mediating with one another. 

It is far from the mediocre analogy of ‘in’ and ‘out’,

It is the intricacy of cultures…”

“My research explores the poetics between the Western theories and the Asian philosophies in the intimate spaces of George Town, Penang through visual interpretations and cultural analysis. Looking at voids from a macro into a micro scale, the research re-interprets void spaces in typical Penang shop houses via an ethnographic practice. To me, a window is not strictly defined by its terminology in a dictionary, it is a space where an active engagement occurs with the environment. The window has the ability to create unconscious meanings of space just like a courtyard space that looks out to the sky. The dialogue created within these voids tells a century of stories through the character as it is divinely immersed with the heritage values and the old charm of the city. It is the richness and the juxtaposition of the Western and Asian cultures, one absorbing the other, in which reveal the idiosyncratic architecture of the century. It is a feeling, a memory. The glorious spirit of place ignites when the cultures blend and the living heritage continues to evolve, shaping our sense of identity, belonging and place, connecting past, present and future.” Sonia Mancxia Balaguru.

Straszący biskup
Der spukende Bischof

OUT NOW!

Historia okienna z obrazkami “Straszący Biskup” oparta na  wspomnieniach Hansa von Lehndorff  i opowiedziana przez Uwe Heckerta. Realizacja filmu i tłumaczenie z niemieckiego: Barbara Lipinska-Leidinger.

Fenstergeschichte mit Bildern „Der spukende Bischof“ nach Erinnerungen von Hans von Lehndorff, neu erzählt von Uwe Heckert. Filmische Verwirklichung und Übersetzung ins Polnische von Barbara Lipińska-Leidinger.    

    

Julia Steinle (*1985) is an artist based in Freiburg i. Br., Germany. Her brightly coloured paintings speak about living with chronic illness – capturing the moments of gentleness, vulnerability, pain, exposure, anger, temporal relief, joy, and faith. The artist uses water colour, acrylic, and gouache.

Paintings available on request (price range: 200-350 EUR, 900-1500 PLN). Contact: hannah (dot) wadle (at) fairertales (dot)org

I.

Images: Jonatan and Michael Kurzwelly, April 2020

II.

by Yusuf Islam (aka Cat Stevens)

Father: It’s not time to make a change
Just relax, take it easy
You’re still young, that’s your fault
There’s so much you have to know
Find a girl, settle down
If you want you can marry
Look at me, I am old but I’m happy
I was once like you are now
And I know that it’s not easy
To be calm when you’ve found
Something going on
But take your time, think a lot
Why, think of everything you’ve got
For you will still be here tomorrow
But your dreams may not

Son: How can I try to explain, when I do he turns away again?
It’s always been the same, same old story
From the moment I could talk, I was ordered to listen
Now there’s a way, and I know that I have to go
Away, I know I have to go

Father: It’s not time to make a change
Just sit down, take it slowly You’re still young, that’s your fault
There’s so much you have to go through
Find a girl, settle down
If you want you can marry
Look at me, I am old but I’m happy

Son: Away, away, away, I know I have to make this decision alone – no
Son: All the times that I’ve cried, keeping all the things
I knew inside
It’s hard, but it’s harder to ignore it
If they were right I’d agree, but it’s them you know not me
Now there’s a way and I know that I have to go
Away, I know, I have to go

Father: Stay, stay, stay, why must you go and
Make this decision alone? No

Journalist, photographer, blogger, passionate cook and wildswimmer based in Węgorzewo, 15 km from Sztynort Palace. Monika will write blogs in this window and blogs on her festival Instagramm-account Mazury_od_kuchni. More about Monia.

Dziennikarka, fotograf, blogowiec, zapalona kucharka i mors z Węgorzewa, niedaleko Pałacu w Szytnorcie. Monika w tym okienku będzie prowadzić blog o Mazurach. Jest również obecna na Instagramie pod profilem Mazury_od_kuchni. Więcej o Monii…

Follow Monia on her Instagramm Account Mazury_od_kuchni

Posty: Pozdrowienie z … No właśnie skąd? Królestwo surowej zieloności / Śladami mazurskich staroobrzędowców/ Mazurska Frittata/ Lato: druga połowa/ Coś magicznego / Tęskni mi się za Mazurami…przed pandemią / Gotowy na podróż do Sztynortu / Jakie tajemnice kryją te okna? / Relationship status… / Sundays / Jezioro Święcajty / Do lasu / Kocham wszystkie zwierzęta / Wszystkie drogi prowadzą do Sztynortu

All posts: Greetings from … Well where from? The Kingdom of Raw Greenness / In the footsteps of Masurian Old Believers/ Masurian Frittata/ Summer: the second half/ Something magical / I am longing for Masuria … before the Pandemic / Ready for a journey to Sztynort / Which secrets do these windows bear / Relationship status…/ Sundays / Lake Święcajty / Into the woods / I love all animals / All roads lead to Sztynort

Pozdrowienia z… No właśnie, skąd?

Tekst i Zdjęcia: Monika Kacprzak

Czy możliwe jest, że przebywając na terenie województwa warmińsko-mazurskiego nie jesteśmy ani na Warmii, ani na Mazurach? Są takie miejsca, gdzie mieszkańcy Warmii i Mazur żartobliwie określają swoje położenie jako… “i”. Jednym z tych miejsc są Bartoszyce. Kilkukrotnie słyszałam od mieszkańców Bartoszyc, że nie są ani z Warmii, ani z Mazur – są z Barcji. Co proszę?

Bartoszyce

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Sępopol

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Parys

• 

• 

• 

Burzliwe dzieje terenów województwa warmińsko-mazurskiego doprowadziły do ukształtowania się kilku krain historycznych i kulturowych. Powodem były nieustanne zmiany w przynależności terenów, podziały administracyjne i religijne. Przykładem tych podziałów jest powiat bartoszycki, który to postanowiliśmy odwiedzić.  Wielu jego mieszkańców twierdzi, że nie jest ani z Warmii, ani z Mazur. Więc skąd? Tu zaczynają się schody… niektóre źródła wskazują, że mogą być z dawnej Barcji, Natangii oraz z Warmii (ha!). Z informacji jakie udało mi się odkopać mogłoby wynikać, że: za część położoną w granicy Warmiiuznaje się gminę Bisztynek. Sępopol i Bartoszyce przynależą do Barcji, a okolice Górowa Iławeckiego, do Natangii. Czy na pewno?

Drogosze

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Radosze

Historyczny podział Warmii i Mazur wciąż wywołuje żywe dyskusje. Przekopując Internet spotkałam się z przeróżnymi teoriami – jak można się domyślić –sprzecznymi. Postanowiłam zasięgnąć opinii fachowca – dr. Jerzego Łapo – archeologa, historyka, autora książek o Warmii i Mazurach, pracownika Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie: 

 — Określenia Barcja i Natangia to nazwy ziem zamieszkiwanych przez średniowieczne plemiona pruskie… — Tłumaczy dr Jerzy Łapo. — Może więc bardziej pasowałoby określenie Prusy Dolne, ciągnące się w głąb dzisiejszego obwodu kaliningradzkiego? Znowu jest jednak „ale”. Słowo Prusy w polskiej kulturze popularnej ma raczej negatywne konotacje (rugi pruskie, zabór pruski etc.).

Szczurkowo

• 

• 

• 

• 

• 

Galiny

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Im więcej wiem, tym mniej wiem… Za to zaczynam rozumieć skąd wzięło się tyle sprzecznych poglądów. Jedno jest pewne – “i” między Warmią, a Mazurami na pewno nie znalazło się tam przypadkiem. Powiat bartoszycki jest tego doskonałym przykładem – nie Mazury, nie Warmia, nie Barcja, nie Natangia, a dla wielu pewnie też kategorycznie nie Prusy Dolne. Faktycznie wydaje się, że jedyne polubowne położenie, to… „i”.

Barciany

• 

• 

• 

• 

Greetings from… Well, where from?

Text and images: Monika Kacprzak

Is it possible that we are neither in Warmia nor in Mazury? There are places where the inhabitants of Warmia and Mazury jokingly describe their location as… “and”. One of these places is Bartoszyce. Several times I heard from the inhabitants of Bartoszyce that they are neither from Warmia nor Masuria – they are from Barcja. Excuse me?

The turbulent history of the Warmia and Mazury region led to the formation of several historical and cultural lands. The reason for this were the constant changes in the belonging of the areas, administrative and religious divisions. An example of these divisions is Bartoszyce County, which we decided to visit.  Many of its inhabitants claim that it is neither from Warmia nor Mazury. So where? This is where the stairs begin… some sources indicate that they may be from the former Barcja, Natangia and Warmia (ha!). From the information that I managed to dig out, it could be that: the commune of Bisztynek is considered to be the part located in the border of Warmia. Sępopol and Bartoszyce belong to Barcja, and the vicinity of Górowo Iławeckie, to Natangia. Are you sure?

The historical division of Warmia and Mazury still provokes lively discussions. While digging through the Internet, I encountered various theories that are – as you can guess – contradictory. I decided to consult an expert – Dr Jerzy Łapo – archaeologist, historian, author of books about Warmia and Mazury, employee of the Ethnographic and Folklore Museum (Muzeum Kultury Ludowej) in Węgorzewo: 

 – The terms Barcja and Natangia are the names of lands inhabited by medieval Prussian tribes… – explains Dr Jerzy Łapo. – So maybe the term Lower Prussia, which stretches deep into today’s Kaliningrad region, would fit better? But there’s a “but” again. The word Prussia in Polish popular culture has rather negative connotations (Prussian ruins, Prussian partition, etc.).

The more I know, the less I know… But I’m beginning to understand where so many contradictory views come from. One thing is certain – the “and” between Warmia and Masuria was certainly not there by chance. The Bartoszyce district is a perfect example of this – not Masuria, not Warmia, not Barcja, not Natangia, and for many probably also categorically not Lower Prussia. In fact, it seems that the only amicable location is… “and”.

---

Królestwo surowej zieloności 

Tekst i zdjęcia: Monika KAcprzak

Drewniane chaty, stare okiennice, wiejskie ogródki kwiatowe, okna i drzwi pamiętające pierwszych mieszkańców… Są jeszcze takie miejsca na Mazurach, które czas postanowił oszczędzić. Jeżeli wiejskie klimaty są Wam bliskie, to będąc w Wojnowie (zakładam, że będziecie), koniecznie zajedźcie do pobliskiej Krutyni (ok. 8 km). 

Mimo zabytkowych domów z początku XX wieku i sielskiego klimatu, w Krutyni czas wcale nie płynie leniwie. Wioska, to prawdziwe centrum aktywnego wypoczynku! Wszystko za sprawą spływów kajakowych rzeką Krutynią, które co roku przyciągają rzesze turystów. Wodny wypoczynek, to nie jedyna atrakcja Krutyni. Fani rowerowych i pieszych wycieczek również znajdą tu szereg ciekawych tras i ścieżek przyrodniczych, wszak Krutyń położony jest na terenie Mazurskiego Parku Krajobrazowego. 

“Królestwo surowej zieloności” – tak w swojej powieści reportażowej “Na tropach Smętka” pisał Melchior Wańkowicz. 

“Zakręt za zakrętem mija i tylko coraz większe ilości czapli zrywają się niechętnie do lotu, znacząc na niskim niebie charakterystyczne sylwety, które przypominają niezgrabnie skleconą i zbitą przez dziecko z dwóch deseczek sylwetę ptaka. Ogromne, brunatne jastrzębie pełnią swoją nieustającą służbę. Łódeczka nasza jest punkcikiem w tej podmokłej i sennej dolinie. Sady już okiściały, zbóż tu nie ma, kwiatom tu za mokro — jest królestwo surowej zieloności. Łódeczka jest punktem w tej jednostajnej zieleni i z serca człowiekowi spada ciężar panowania przyrodzie, i człowiek gotów się jej bać.” 

Warto dodać, że „Na tropach Smętka” zostało uznane za najwybitniejszy tom reportażowy dwudziestolecia międzywojennego. I chociaż od wizyty autora w Krutyni, minęło 85 lat, kraina zieloności nadal zachwyca swoją surowością… i pięknem. 

Lokalizacja: Województwo warmińsko-mazurskie, powiat mrągowski, gmina Piecki.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

The Kingdom of Raw Greenery

Images and videos see above

Text and Images: Monika Kacprzak

Wooden cottages, old shutters, country flower gardens, windows and doors remembering the first inhabitants… There are still some places in Masuria that time decided to save. If you like such country side atmospheres and you are near Wojnowo (I assume you will be), it is a must to swing by nearby Krutynia (about 8 km). 

Despite the historic houses from the early twentieth century and idyllic climate, time does not flow lazily in Krutynia. The village is a real centre of active recreation! All thanks to canoeing down the Krutynia River, which attracts crowds of tourists every year. Water recreation is not the only attraction of Krutynia. Fans of cycling and hiking will also find here a number of interesting routes and nature trails, after all, Krutyń is located in the Mazurian Landscape Park. 

“The Kingdom of Raw Greenery” – This is how Melchior Wańkowicz wrote in his reportage novel “Na tropy Smętka”. 

“Behind the bend passes and only more and more herons break reluctantly to fly, marking the low sky with characteristic silhouettes that resemble a bird’s silhouette clumsyly glued together and compacted by a child from two planks. The huge, brown hawks do their constant service. Our boat is a point in this wet and sleepy valley. The orchards have already been cleared, there are no crops here, the flowers here are too wet – there is a kingdom of raw greenery. The boat is a point in this steady green and the burden of nature’s reign is falling from man’s heart, and man is ready to fear it.” 

It is worth mentioning that “On the trail of Smętek” (Smętek is an indigenous demon) was considered the most outstanding reportage volume of the interwar period. And although 85 years have passed since the author’s visit to Krutynia, the land of greenery still impresses with its austerity… …and beauty. 

Location: Warmińsko-Mazurskie Voivodeship, Mragowski County, Piecki Municipality.

---

Śladami mazurskich staroobrzędowców

Tekst i Zdjęcia: Monika Kacprzak

O tym, że Mazury są piękne, nikogo nie trzeba przekonywać. Jeziora, lasy, malownicze łąki, to nasza etykieta. Są jednak miejsca, które zapadają w pamięć nie tylko przez swoją urokliwość, ale też ze względu na swoją historię. Jednym z takich miejsc jest Wojnowo.

Ta niewielka wieś położona w gminie Ruciane-Nida nad Jeziorem Duś, stała się symbolem polskich staroobrzędowców. Chociaż zostało ich już w Wojnowie niewielu, to właśnie oni byli założycielami wsi. Na Mazurach staroobrzędowcy pojawili się w 1830 roku. Zanim zabiorę Was na spacer po Wojnowie, pozwolę sobie spisać garść informacji z tablicy poświęconej historii wsi.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

1830 Na Mazury przybywają pierwsi starowiercy – wyznawcy prawosławia, którzy nie przyjęli reformy cerkwi prawosławnej przeprowadzonej przez Nikona w Rosji, w XVII w.

1831 W grudniu, starowiercy zaczynają budowę wioski zwanej początkowo Eckertsdorf, a po wybudowaniu rejestrują wieś pod nazwą Wojnowo, pochodzącą od miesca urodzenia pierwszego osadnika. 1836 Nad Jeziorem Duś powstaje pustelnia, która z czasem przekształciła się w klasztor męski, a następnie żeński, stając się ośrodkiem duchowym starowierców.

1840 Wybudowano drewnianą Molennę, a po pożarze w 1912 r. ulegając wpływom Pruskim, postawiono Molennę z czerwonej cegły o strzelistym dachu, zachowując staroruski ukłąd wnętrza.1921-1923 Po rozłamie wśród mazurskich starowierców, na początku XX w. powstaje parafia, cerkiew i klasztor jedinowierców, które sa podporządkowane rosyjskiej cerkwi prawosławnej.

1930 W 100. rocznicę osiedlenia się starowierców na Mazurach, w Wojnowie zorganizowano wielką uroczystość, w ramach której wybudowano nową szkołę i ustawiono pamiątkowy kamień.

Wojnowo to jedno z najbardziej wielokulturowych i wielowyznaniowych miejsc w Polsce, może dlatego ludzie z każdych stron świata tak chętnie go odwiedzają. To idealne miejsce na chwilę refleksji, wyciszenia, ale też na długie spacery i wieczory spędzone nad brzegiem jeziora.

• 

• 

• 

• 

• 

Warto wiedzieć, że do końca września w Wojnowie trwa “Wojnowski Festiwal Fotografii”. Spacerując wzdłuż domów, możemy podziwiać ponad 400 niezwykłych fotografii o różnej tematyce. Nie mogę też nie wspomnieć o miejscu, w którym zjecie najlepsze pierogi. W samym środku wsi, obok Molenny, znajdziecie parking, a obok dom tonący w kwiatach. Przywita Was uśmiechnięta para seniorów, którzy sprawią, że zwykły posiłek na podwórku, będzie smakował, jak najlepszy obiad u mamy…

In the footsteps of Masurian Old Believers

Text and Images: Monika Kacprzak

There is no need to convince anyone that Masuria is beautiful. Lakes, forests, picturesque meadows are our trademark. However, there are places that are remembered not only because of their charm, but also because of their history. Wojnowo is one of such places. This small village located in the communal district of Ruciane-Nida on Lake Duś, has become a symbol of Polish Old Believers. 

Although there are not many of them left in Wojnowo, they were the founders of the village. Old Believers appeared in Masuria in 1830. Before I take you for a walk around Wojnowo, let me write down a handful of information from the table devoted to the history of the village.

1830 The first Old Believers come to Masuria – the followers of the Orthodox Church who did not accept the reform of the Orthodox Church carried out by Nikon in Russia in the 17th century.

1831 In December, the Old Believers begin to build a village called Eckertsdorf, and after it has been built, they register the village with the name Wojnowo, which comes from the birthplace of the first settler.

1836 A hermitage is built on Lake Duś, which with time turned into a male monastery, and then a female monastery, becoming the spiritual center of Old Believers.

 1840 A wooden Molenna (prayer house of Priestless Old Believers) was built, and after the fire in 1912, succumbing to Prussian influences, a red brick Molenna with a soaring roof was erected, retaining the Old Russian interior layout.

1921-1923 After the split among the Masurian Old Believers, at the beginning of the 20th century a parish, an Orthodox church and a monastic monastery are established, which are subordinated to the Russian Orthodox Church.

1930 On the 100th anniversary of the settlement of Old Believers in Masuria, a great ceremony was organized in Wojnowo, as part of which a new school was built and a commemorative stone was placed.

Wojnowo is one of the most multicultural and multi-religious places in Poland, which may be why people from all over the world visit it so eagerly. It is an ideal place for a moment of reflection, relaxation, but also for long walks and evenings spent by the lake.

By the way, there is a local Festival of Photography in Wojnowo that lasts until the end of September. Walking along the houses, we can admire more than 400 unusual photographs on various topics. 

I cannot forget to mention the place where you will eat the best dumplings. In the middle of the village, next to Molenna, you will find a parking lot, and next to it, a house drowning in flowers. You will be welcomed by a smiling couple of seniors who will make a simple meal in the backyard taste like the best dinner at mom’s …

Mazurska Frittata / Masurian Frittata

• 

• 

• 

• 

• 

Czym chata bogata, czyli festiwalowe smaki cześć druga. Mazurska fritatta z kurkami, mozarellą, oliwkami, szczypiorkiem, pomidorkami i papryczką chili poleca się na letni obiad.

Festival tastes part two. Mazurian Frittata with chanterelle mushrooms, mozzarella, olives, chives, tomatoes, chili peppers for a summer lunch.

Produkty: 6 jajek mozarella light pęczek szczypiorku pół szklanki mleka kurki (ilość według uznania) mała cebula papryczka chili oliwki zielone oliwa zioła, pieprz, sól (opcjonalnie)

Ingredients: 6 eggs, mozzarella light, bunch of chives, half a glass of milk, chanterelle mushrooms (as many as you like), a small onion, chili peppers, green olives, garden herbs, salt, pepper (optional)

Przepis: Podsmażamy na odrobinie oliwy cebulkę i kurki. W osobnej miseczce roztrzepujemy dokładnie jajka i mleko, doprawiamy do smaku. Dodajemy kurki, szczypiorek i wszystko dokładnie mieszamy. Naczynie żaroodporne smarujemy odrobiną oliwy, wylewamy masę i pieczemy w piekarniku rozgrzanym do 190 stopni, aż masa się zetnie. Wyciągamy fritattę, układamy na wierzchu plasterki mozzarelli, plasterki pomidorków, papryczki, oliwki. Ustawiamy opcję termoobiegu (195 stopni) i wkładamy fritattę na ok 15 min. Wyjmujemy, kiedy ładnie się zarumieni. Po wyjęciu można posypać wierzch szczypiorkiem lub ulubionymi ziołami. Smacznego!

Recipe: Stir fry the chopped onion and chanterelles with a little bit of olive oil. Stir up the eggs and milk in a bowl until frothy and season to taste. Add the chanterelles, chives and mix everything well. Pre-heat the oven to 190°C, cover a heat-proof dish in olive oil, pour the egg mixture into it, bake it in the oven until the mix settles. Take the dish out of the oven, and cover the surface of the egg mix with slices of mozzarella, tomatoes, peppers and olives. Change the oven setting to 195°C recirculating air and leave inside for 15 minutes. Take it out, once the surface is becoming brown and crusty. After taking it out, you can sprinkle chives and your favourite herbs over the top. Smacznego!

Lato : druga połowa/ Summer: second half

Tekst i zdjęcia: Monika Kacprzak

Czas na drugą połowę lata. Lubicie ten czas? Ja bardzo, chociaż trochę mi szkoda, że czas mija tak szybko i soczysta zieleń zaraz będzie tylko wspomnieniem. Z drugiej strony, takie widoki też są piękne:

Time for the second half of summer. Do you like this time? I like it a lot, but it make me a little sad that time passes so quickly and the lush green will soon again be a memory only. On the other hand, views like that are also beautiful:

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

---

Coś magicznego…/ Something magical

Mazury mają w sobie coś magicznego. Możesz sto razy być w tym samym miejscu, a i tak zawsze znajdziesz nowy powód do zachwytu. Środek lata, to najlepszy czas na wędrówki mazurskimi ścieżkami. To właśnie teraz Mazury mienią się tysiącem kolorów, zapachów i smaków. Każda podróż, to obietnica niezwykłej przygody. Czas wyruszać w drogę…

Masuria has something magical. You can be a thousand times in the same place and yet always find something new to admire. It’s the middle of the summer so the best time to go for walks along the Masurian paths. Right now Mazuria reveals itself in a thousand colours, scents and tastes. Every journey bears the promise of an unusual adventure. Time to hit the road…

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

---

Tęskni mi się za Mazurami…

…przed pandemią

Tekst i zdjęcie: Monika Kacprzak

Gdy kilkanaście lat temu zdecydowałam, że zostaję na Mazurach, wielu moich znajomych nie mogło tego zrozumieć, bo przecież bieda, bezrobocie i brak perspektyw. Owszem – lato, wakacje, ale poza sezonem? Dramat! Chwilami sama się zastanawiałam, czy to był dobry pomysł, ale widocznie tak miało być. Życie przecież i tak pokaże co dalej… 

I pokazało. Szczególnie dotkliwie pokazało w tym roku, gdy wirus rozpanoszył się na dobre i gdy nagle Mazury stały się jednym, wielkim kurortem. W każdy weekend zjeżdża się tu pół Polski. Część osób z pewnością kieruje się pięknymi okolicznościami przyrody, ale większość wybiera Mazury, jako bezpieczny rejon Polski na wypoczynek. 

Ma to swoje plusy, w końcu zastój w turystyce, dla wielu przedsiębiorców był widmem rychłego bankructwa. Niestety ma też minusy. To coraz więcej śmieci w lasach i nad jeziorami, coraz większy ruch, zgiełk i tłok. Coraz częściej tęskni mi się za Mazurami przed pandemią – cichymi, czystymi, pięknymi i mniej zatłoczonymi.

W końcu takie je sobie wybrałam…

I am longing for the Masurian Lakes…

from before the pandemic

Text and image: Monika Kacprzak

When I decided some years ago to stay in Masuria many of my friends couldn’t understand it because in the end wasn’t Masuria all poverty, unemployment, and lack of perspectives? Also: in the summer it was fine – but out of season? A tragedy! In some moments I did ask myself whether it was a good idea to stay, but apparently it had to be that way. Life tends to show you what’s next…

And it did. Particularly severely it did so in this year when the virus began to rule the world and when Masuria suddenly turned into a big spa town. Every weekend half Poland comes to visit. Some people certainly do come for the beauty of nature, but the rest come here because it is a safe region in Poland where you can relax. 

It does have its pluses – in the end the stagnation in the tourism sector carried the spectre of forthcoming bankruptcy. But unfortunately it also has its minuses. It means more and more garbage in the forests and on the lakeside, more traffic, clamour and crowd. Increasingly I start to long for Masuria before the pandemic: quiet, clean, beautiful and less crowded.

In the end this is the Masuria I chose. 

---

Gotowy na podróż do Sztynortu? Ready for a journey to Sztynort?

Tekst i zdjęcia: Monika Kacprzak. Data publikacji: 15 VII 2020.

Jakie tajemnice kryją te okna? Which secrets are these windows keeping?

• 

• 

• 

• 

Okna

Kto za nimi stał, o czym wtedy myślał. Był szczęśliwy, czy pogrążony w smutku, śmiał się, czy ukradkiem ocierał łzy, wspominał kogoś, tęsknił, czekał, a może umierał ze strachu?

Może otwierał je o świcie, żeby przywitać nowy dzień, a może w pośpiechu zamykał je przed burzą. Patrzył na pierwsze płatki śniegu, a może wypatrywał wiosny? Może komuś machał, a może stukał nerwowo w parapet, próbując coś sobie przypomnieć?

Okna milczą, ale błyszczą tysiącem wspomnień. Ci wszyscy ludzie… Czy oni na nas patrzą? Mogłabym przysiąc, że widziałam dziś małą Veruschkę. A może to tylko moja wyobraźnia? A może nie?

Windows

Who stood behind them, what was it this person thought of, back then? Were they happy, overridden by sadness, did they laugh or quickly swipe tears of their cheeks, did they remember somebody, longed for them, waited, or maybe were terrified to death?

Maybe they opened them at dawn to welcome the new day, maybe they quickly closed them before the thunder storm. Did they look at the first snowflakes, or maybe discovered the first signs of spring? Maybe somebody waved, maybe they nervously tapped against the windowsill trying to remember something?

Windows are silent but sparkle of a tousand memories. All these people… Are they still looking at us? I could swear I saw little Veruschka in the window today. Or was it my imagination? Or maybe not?

By Monika Kacprzak

---

Relationship status…

View this post on Instagram

Status związku: to skomplikowane 😃. Mazurska przyroda jest niesamowita! 💚

A post shared by 𝑴𝒐𝒏𝒊𝒌𝒂 𝑲𝒂𝒄𝒑𝒓𝒛𝒂𝒌 (@mazury_od_kuchni) on Jul 12, 2020 at 4:01am PDT

---

Sundays….

View this post on Instagram

Niedziele już takie są 😅

A post shared by 𝑴𝒐𝒏𝒊𝒌𝒂 𝑲𝒂𝒄𝒑𝒓𝒛𝒂𝒌 (@mazury_od_kuchni) on Jul 12, 2020 at 7:11am PDT

---

Jezioro Święcajty / Lake Święcajty / Spirdingsee

View this post on Instagram

Pogoda nie może się dziś zdecydować – trochę wieje, trochę kropi, a trochę świeci słońce. Na wszelki wypadek złapałam dla was trochę letniego klimatu🏖. W razie niepogody można sobie zapętlić i oglądać w nieskończoność 😀.

A post shared by 𝑴𝒐𝒏𝒊𝒌𝒂 𝑲𝒂𝒄𝒑𝒓𝒛𝒂𝒌 (@mazury_od_kuchni) on Jul 10, 2020 at 6:08am PDT

---

Do lasu/ Into the woods

View this post on Instagram

Dzień dobry w sobotę! Zabieram was dzisiaj na spacer po moich okolicach. Będą lasy, będą jeziora, będzie pięknie – obiecuję! 😊. To co, ruszamy?

A post shared by 𝑴𝒐𝒏𝒊𝒌𝒂 𝑲𝒂𝒄𝒑𝒓𝒛𝒂𝒌 (@mazury_od_kuchni) on Jul 11, 2020 at 3:26am PDT

---

Kocham wszystkie zwierzęta…

Data publikacji: 10.VII.2020

Tekst i zdjęcia: Monika Kacprzak

• 

• 

• 

• 

Kocham wszystkie zwierzęta, ale szczególną sympatią darzę łosie. Dlaczego akurat łosie? Bo są wyjątkowe! Wiele osób odbiera je jako pokraczne i flegmatyczne zwierzęta. Nic bardziej mylnego! Łosie potrafią biec z prędkością nawet 60km/h! Warto o tym pamiętać, gdyby przyszło wam do głowy podejść do nich zbyt blisko. 

Łosie nie są tak płochliwe, jak sarny czy jelenie i chociaż zwykle wolą zejść nam z drogi, potrafią też zaatakować. Biorąc pod uwagę prędkość, jaką mogą rozwinąć, lepiej postawić na zoom w aparacie, niż na własne życiówki w sprincie.

Łosie są znakomitymi pływakami, z łatwością pokonują wpław nawet 20 km, ale to nie wszystko! Te kolosy doskonale nurkują, a pod wodą potrafią przebywać nawet minutę. Ciężko się dziwić, że na Mazurach jest ich coraz więcej – kto nie lubi popluskać się w jeziorku?.

Samice łosia (klępy), to troskliwe matki. Broniąc potomstwa, prędzej zaatakują przeciwnika, niż skryją się w leśnych gęstwinach. Warto o tym pamiętać, szczególnie w maju i czerwcu, gdy na świat przychodzą małe łoszaki. Wybierając się w tym czasie do lasu, trzeba mieć oczy i uszy szeroko otwarte.

Zdarza się, że wędrując po lesie napotykamy “słodkie zagubione” maleństwa. Powtórzę za leśnikami: “Nie dotykać, nie głaskać, nie zabierać!” Zapach, który pozostawimy na ciele zwierzęcia, nie tylko naraża je na niebezpieczeństwo, ale może doprowadzić do odrzucenia malucha przez matkę. Zasada jest prosta: leśne dzieci, zostają w lesie! Koniec i kropka!

Na dziś tyle ciekawostek o łosiach, mam nadzieję, że was nie zanudziłam i że udało mi się choć trochę przełamać stereotypy, które o nich krążą.

I love all animals…

Published on 10 July 2020

Text and images: Monika Kacprzak

• 

• 

• 

• 

I love all animals, but I have a special crush on elks! Why actually elks? Because they are so exceptional! Many people thinks of them as grotesque and phlegmatic animals. You couldn’t err more. Elks can run up to 60km/h! So remember this, if you consider approaching them too closely. 

Elks aren’t as coy as roe deer or red deer and while they usually prefer to go out of our way, they can also attack. Taking into consideration how fast they can run, better stay on zoom with your camera than risking to have to beat your personal sprint record.  

Elks are excellent swimmers, they can easily swim distances over 20km, and that’s not all! These giants are good divers and can stay under water over a minute. It’s not heard to imagine why there are more and more of them in Masuria: who doesn’t like to splash in the lake.

Elk cows are caring mothers. They protect their offspring and are quicker to attack the offender than to hide in the undergrowth. Better remember this, especially in May and June, when the calves are born. If you are going to the forest during that time, you need to be very attentive. 

Sometimes on our walks we happen to find the seemingly lost cute little ones. I repeat what the ranger told me: “Do not touch them, stroke them, or take them with you!” The smell we leave on the body of the animal does not only make it vulnerable to danger, but can lead to the calf’s rejection through the mother. Easy rule: children of the forest stay in the forest! Period!

For today that’s enough about elks, I hope I didn’t bore you and I managed to break some of the stereotypes that circulate around elks. 

By Monika Kacprzak

Stn:ort 2020 lädt Künstler:innen und Künstler:innengruppen, Musiker:innen und Tänzer:innen, Forscher:innen und Studierende, Gemeinschaftsinitiativen, Nichtregierungsorganisationen und Mitstreiter:innen von STN:ORT dazu ein, am diesjährigen Festival unter dem Thema ‘Lato Okien’/ ‘Fenstersommer’ mitzuwirken. In diesem Jahr, das geprägt ist von einem Zustand des Dazwischen-Stehens, verkörpert das Fenster einen passenden Rahmen, um die Schlossgemeinschaft zu feiern. Es ist zugleich Metapher und Inspiration für die künstlerische Auseinandersetzung und zum Erzählen von Geschichten, liefert Stoff für Auseinandersetzungen und darstellerische Experimente.

Mitwirkende können Inhalte für eines oder mehrere der virtuellen Festivalfenster auf unserer digitalen Festivalplattform beisteuern. Beiträge sind möglich in Form von Texten, Photographien, audiovisuellen Inhalten und Code. Vor Ort in Sztynort können auch eine begrenzte Anzahl von Livestreams und Workshop-Videos aufgenommen werden, die online zur Verfügung gestellt werden. Alle Beiträge müssen zumindest in Polnisch und Englisch vorliegen, möglichst auch auf Deutsch.

Der virtuelle Galerie des Summer of Windows wird auf der FestivalWebseite https://2020.stnort.org und vor Ort, am Schloss in Sztynort (ehm. Steinort), stattfinden. Für Fragen und Auskünfte wenden Sie sich bitte per Email an gro. tronts (at) eldaw. hannah

Teilnahmebedingungen:

• Keine Altersbegrenzung für Beitragende.
• Entgegengenommen werden nur fertig bearbeitete Beiträge mit vollständig ausgefülltem Bewerbungsbogen sowie einer Projektskizze und einer Kurzbiographie. Das Kuratorium des Festivals entscheidet über Annahme oder Ablehnung.
• Alle Beitragende müssen Urheber:innen der Werke sein und berechtigt, diese kostenlos zu veröffentlichen.
• Beitragende gestatten den Organisatoren des Festivals, ihre Werke öffentlich zu zeigen, aufzuführen und – ausschließlich für Werbezwecke – zu nutzen.
• Sofern nicht anders vereinbart, erhalten die Einreicher keinerlei finanzielle Vergütung für Ihre Festivalbeiträge.
• In Sonderfällen werden geringfügige Übersetzungskosten ersetzt.
• Das Festivalprojekt wird realisiert von der Lehndorff-Gesellschaft Steinort e.V., Stowarzyszenie Tratwa Olsztyn, Institut für Anthropologie und Ethnologie der Adam-Mickiewicz-Universität in Poznań sowie FairerTales Hannah Wadle.