Category: Uncategorized

Stn:ort 2020 zaprasza artystki, artystów i grupy artystyczne z różnych dziedzin sztuk plastycznych,  teatru, muzyki i tańca,  badaczki i badaczy naukowych, młodzież studencką, inicjatywy społeczne, organizacje pozarządowe, oraz wszystkich sojuszników i sojuszniczki do wzięcia udziału w tegorocznym festiwalu “Lato Okien/ Fenstersommer”. W tym roku , który naznaczony  jest stanem przejściowym, motyw okna tworzy odpowiednie ramy do świętowania pałacowej wspólnoty. Jest jednocześnie metaforą i inspiracją do twórczych dyskusji i prezentacyjnych eksperymentów. 

Uczestniczki i uczestnicy mogą dodawać różne treści do jednego lub więcej wirtualnych okienek na naszej cyfrowej festiwalowej platformie. Materiały mogą mieć formę tekstu, fotografii, kodu oraz formatów audiowizualnych. Na miejscu w Sztynorcie można nagrać pewną ograniczoną ilość Livestreams  i video z warsztatów, które mogą być udostępnione  online. Wszystkie materialny muszą być przynajmniej w polskiej i angielskiej  wersji językowej, w miarę możliwości też w niemieckiej.

Wirtualna galeria Summer of Windows znajdzie się na stronie Festiwalu https://2020.stnort.org oraz w pałacu w  Sztynorcie.

Aby uzyskać informacje i odpowiedzi na pytania, prosimy o kontakt mailowy: gro. tornts (at) eldaw. hannah

Warunki udziału:

• Brak ograniczeń wieku dla biorących udział
• Przyjmowane będą tylko opracowane, gotowe materiały wraz z kompletnie wypełnionym formularzem aplikacyjnym, szkicem projektu i krótkim życiorysem. O przyjęciu lub odmowie decyduje Kuratorium Festiwalu.
• Wszystkie biorące udział osoby muszą być autorami nadsyłanych dzieł i mieć prawo do ich bezpłatnej publikacji.  
• Biorące udział osoby przyznają organizatorom Festiwalu prawo do publicznego pokazu i wystawiania ich dzieł oraz wykorzystywania ich wyłącznie do celów promocyjnych.
• O ile nie uzgodniono inaczej, osoby zgłaszające udział nie otrzymują wynagrodzenia za zgłoszone materiały.
• W szczególnych przypadkach będą zwracane niewielkie koszty tłumaczenia.
• Projekt festiwalowy jest realizowany przez Towarzystwo Lehndorff-Gesellschaft Steinort e.V., Stowarzyszenie Tratwa Olsztyn, Instytut Antropologii i Etnologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz FairerTales Hannah Wadle.

Folie i przepuszczalność

Kiedy w latach 2009/ 10 Pałac w Sztynorcie  zmienił właściciela, jako pierwsze zamieniono zasłaniające okna budynku czarne folie na przezroczyste.  Z punktu widzenia ochrony zabytków był to akt pierwszej pomocy, na chwilę przed kompletnym rozpadem budynku od środka. Pod osłoną zaślepionych okien siły ciemności ruszyły na  podbój pałacowych pomieszczeń: pozbawione ciepła, światła i powietrza wnętrza zawilgotniały, a pleśń, mech, grzyb i wszelkie istoty lubiące taki mikroklimat torowały sobie drogę przez stropy i raczyły się rozpadającym się drewnem. Gdy tylko okna z powrotem stały się pośrednikami pomiędzy wnętrzem a zewnętrzem, podziemne stwory  opuściły pałac bez szemrania, pozostawiając jednak na nim ciężkie piętno i głębokie rany.

Domowe otwory

Czy istnieje istotna różnica pomiędzy techniczną a psychologiczną racją bytu okna? Czyż obaj, dom i mieszkaniec, nie potrzebują wymiany powietrza i dopływu światła, aby przeżyć, aby się nie rozpaść? Czy dom i mieszkaniec nie stanowią nierozłącznej jedności?Czyż dom też nie jest żywą, oddychającą istotą, która poprzez okna, raz otwarte, raz zamknięte, żywi nas i wypluwa nasze ekskrementy?Okna przyjmują, wykluczają i są w równej mierze podatne na zranienie. Są bardziej ruchome, różnorodne i mniej jednoznaczne niż drzwi – ten drugi otwór domowości. O ileż więcej wyrafinowania i niuansów zawartych jest w oknie, niż w drzwiach. Obchodzenie się z nim wymaga prawdziwej sztuki rzemieślniczej.

Okna, nie drzwi

Okno ma w sobie coś ulotnego. My, żywi, opuszczamy domy przez drzwi, ale duszom zmarłych pozwalamy wymknąć się przez okna, a nowemu porankowi tą samą drogą wpełznąć do wnętrza.  W wyjątkowych sytuacjach nasza uwaga odwraca się od drzwi w stronę  okna. Nawet jeśli musimy dokładnie zamknąć drzwi, pozostają nam okna łączące nas fizycznie i metafizycznie ze światem zewnętrznym:  21 lipca 1944 roku Heinrich von Lehndorff, mistrz juniorów w skoku wzwyż, spadkobierca pałacu Steinort (dzisiejszy Sztynort)  i współuczestnik spisku “Operacja Walkiria” wyskoczył z okna na pierwszym piętrze pałacu do parku, uchodząc w ten sposób swoim prześladowcom. Zapędzony przez pojawienie się policyjnego auta  i w obliczu pewnego wyroku śmierci po nieudanym zamachu na Hitlera, podążył za spontanicznym impulsem,  aby wyskoczyć przez okno i zbiec.  

Okna nie są przeznaczone to tego, aby ludzie przez nie przechodzili. Tylko niektóre struktury mają wchodzić i wychodzić przez okno: te eteryczne, bezcielesne, a nie te w stanie gęstym. I w ten sposób okna nie tylko chronią nas przed deszczem i wichurą, ale także przed nami samymi. Ostrzegają: wyjrzyj sobie na zewnątrz, ale ani kroku dalej. Ci, którzy jednak to robią, przekraczają pewną  granicę, są w ucieczce, uwikłani w ciemne interesy, zrozpaczeni, czasem zakochani. Jak nastolatki u progu dorosłości,  z upodobaniem wyłażący przez okna i siadujący na parapetach. Okna opuszczonych, pozbawionych nadzoru budynków mogą przeobrazić się w romantyczno – frywolną pokusę:  nocne wchodzenie przez okno do opuszczonego budynku stało się  odmianą turystyki ruin, która także w Sztynorcie zyskała sobie zwolenników.

Bezpieczna odległość

W końcu okna w ostatnich tygodniach i miesiącach pandemii korono-wirusowej stały się jednym z ostatnich prawnie usankcjonowanych połączeń ze światem zewnętrznym, ochronnym pośrednikiem w polu napięcia pomiędzy bliskością a dystansem. Bez medycznej konieczności ludzie zdecydowali się patrzeć na swych bliskich z bezpiecznej odległości  – przez okno, nie przez drzwi.  Zupełnie jak gdyby pod progiem czaiło się niebezpieczeństwo, że można  jednak zlekceważyć  bezpieczny odstęp, ulec pokusie otwartych drzwi  i wejść na chwilę do innego domu. To przez okno rozmawialiśmy, śmialiśmy się, wołaliśmy i wiedzieliśmy się nawzajem.

Witryna

Kiedy dzieci rozpłaszczają nosy na szybach wystaw sklepów z zabawkami, albo sąsiedzi i sąsiadki biegną  po lornetkę, aby zobaczyć co się dzieje w domu naprzeciwko, okna stają się oknami wystawowymi dla publiczności, czasem umyślnie, czasem przypadkowo. W ostatnich miesiącach pandemii były tym wszystkim na raz: miejscem akcji  nadziei i wspólnej sztuki, zwierciadlanym odbiciem stanu państwa i tablicą ogłoszeń dla wspólnoty, pokazywały nam stopień emocji  i społecznych napięć, wskazówki bezpieczeństwa, ogłoszenia o zamknięciach sklepów, rysunki dzieci i obrazki tęczy w szkołach, przedszkolach i domach prywatnych, troskliwie zaaranżowane rodziny misiów na parapetach; wszystko to wystawiano na pokaz w oknach. Gdy instytucje kultury musiały  przejściowo zostać zamknięte, okna stały się sceną dla muzyków i aktorów, którzy w nich  grali dla publiczności.  Stanowiły ramy dla tego, co można było zobaczyć i usłyszeć. W tradycyjnym chińskim pojęciu okna nie są po prostu otworami dla światła i powietrza, ale obramowaniem obrazu świata tam na zewnątrz, ogrodu. To właśnie okno nadaje kierunek naszemu wzrokowi, reżyseruje nasze ustawienie w świecie, to co widzimy, a czego nie – wewnątrz i na zewnątrz.  

Obietnica możliwego

Zamykanie i otwieranie okien znajduje swój odpowiednik w praktyce świata wirtualnego. W procesie rozwoju komputeryzacji osobistej okno zostało przeniesione do architektury cyfrowej jako jej centralny element. Od tej pory okna ukształtowały nasze doświadczenie cyfryzacji, zwłaszcza od kiedy można za ich pomocą przemierzać  internet. Oparte na sieci internetowej otwierają drogę do bezgranicznego “wszędzie”, pozwalają nam podróżować w czasie i przestrzeni, a nawet poprzez fantazje innych. Jak barokowe malarstwo iluzjonistyczne uwodzą oko obietnicą tego, co nieosiągalne. Czy w  końcu są złudnymi pułapkami? Czy raczej jest tak, że już sama ich obietnica jest formą spełnienia tego, co nam obiecują? Że dostarczają nam akurat tyle wyobraźni, aby wystarczyła na wyobrażenie tego, co ostatecznie możliwe?  Czy raczej nie zdefiniowaliśmy – znakomicie,  bo nazwaliśmy je oknami –  jak fundamentalnie ograniczona jest jednak architektura cyfrowa: mianowicie brakuje jej drzwi, przez które moglibyśmy całkiem przemieścić nasze ciała. A wiec musimy trwać  w przestrzeni na niewyjaśnionym progu pomiędzy tu i tam.

Lato Okien w Sztynorcie

VI Festiwal Pałacowy zostanie  otwarty jako  Lato Okien / Summer of Windows, jako Fenstersommer. W tym roku uwarunkowanego pandemią stanu  przejściowego motyw okna tworzy odpowiednie ramy do świętowania pałacowej wspólnoty. Ma inspirować  do twórczych dyskusji i opowiadania historii, dostarczyć materiału do sporów i eksperymentów prezentacyjnych. Lato Okien odbędzie się na naszej specjalnie po to utworzonej stronie https://2020.stnort.org   oraz na miejscu, na terenie Pałacu w Sztynorcie.

Folien und Durchlässigkeit

Als das Schloss in Sztynort (ehm. Steinort) 2009/10 den Besitzer wechselte, wurden als erstes die schwarzen Folien vor den Fenstern des Gebäudes durch durchsichtige ersetzt. Aus denkmalpflegerischer Sicht war dies ein Akt der Ersten Hilfe, einen Augenblick vor der vollständigen Zersetzung des Gebäudes von innen. Im Schutz der erblindeten Fenstern hatten Wesen der Unterwelt begonnen, die Räume des Schlosses zu erobern: Ohne Wärme, Licht, und Luft wurden Innenräume klamm und Schimmel, Moos und Pilze, all die Lebewesen, die ein solches Mikroklima lieben, bahnten sich ihren Weg durch die Böden oder taten sich gütlich am zerfallenden Holz.

Kaum waren die Fenster wieder zu durchlässigen Mittlern zwischen dem Innen und dem Außen geworden, verließen diese Unterweltgeschöpfe das Schloss ohne Aufhebens zu machen, ließen es jedoch schwer gezeichnet und waidwund zurück.

Haus-öffnungen

Gibt es einen wesentlichen Unterschied zwischen dem technischen und einem psychologischen Daseinsgrund für ein Fenster? Brauchen nicht beide, Haus und Bewohner, diesen Austausch von Luft und Zufuhr von Licht, zum Überleben, um sich nicht in Wohlgefallen aufzulösen? Gehören nicht Haus und Bewohner untrennbar zusammen? Ist nicht auch das Haus lebendig, atmend, das mit seinen Fenstern, mal mehr offen, mal geschlossen, uns nährt und unsere Exkremente ausspeit?

Fenster nehmen auf, sie schließen aus und sind verletzlich gleichermaßen. Sie sind beweglicher, vielseitiger und weniger eindeutig als die zweite Öffnung des Häuslichen – die Tür. So viel mehr Raffinesse und Nuance sind im Fenster denn in der Tür. Um mit ihm umzugehen braucht es wahre Handwerkskunst.

Keine Türen

Dem Fenster wohnt etwas Flüchtiges inne. Wir lebende verlassen Häuser durch Türen, doch lassen wir die Seelen Verstorbener durch Fenster entweichen und lassen auch den neuen Morgen dort hereinkriechen. In Ausnahmesituation bewegt sich unsere Aufmerksamkeit weg von der Tür, hin zum Fenster. Selbst wenn wir Türen fest verschließen müssen, bleiben uns die Fenster, die uns physisch und auch metaphysisch mit der Außenwelt verbinden: Am 21. Juli 1944 sprang Heinrich von Lehndorff, Jugendmeister im Hochsprung, Erbe des Schlosses Steinort (heute Sztynort) und Mitverschwörer in der “Operation Walküre”, aus einem Fenster im Ersten Stock des Schlosses in den Park und entkam so seinen Verfolgern. In die Enge getrieben durch das Eintreffen der Polizeiautos und angesichts des sicheren Todesurteils nach dem gescheiterten Attentat auf Hitlers Leben war sein spontaner Impuls aus dem Fenster zu springen und fortzulaufen.

Fenster sind nicht dafür vorgesehen, von Menschen durchschritten zu werden. Nur bestimmte Dinge sollten durch Fenster ein- und austreten, die ätherischen, körperlosen, nicht solche von dichter Beschaffenheit. Und so schützen uns Fenster nicht nur vor Regen und vor Sturm, sondern auch vor uns selbst. Sie warnen uns: Schau ruhig hinaus, aber geh keinen Schritt weiter. Die es dennoch tun, überschreiten eine Grenze, sind auf der Flucht, verstrickt in dunkle Geschäfte, sind verzweifelt, manchmal auch verliebt. So wie Teenager an der Schwelle zum Erwachsenwerden, die Gefallen daran finden, durch Fenster zu klettern oder auf Fensterbänken zu sitzen. Fenster können zu verrucht-romantischen Versuchungen mutieren, wenn Gebäude verlassen und unbeaufsichtigt sind: Das nächtliche Einsteigen durch ein Fenster in verlassene Gebäude ist zu einer Spielart des Ruinen-Tourismus geworden, die auch in Sztynort ihre Anhänger gefunden hat.

Sicherheitsabstand

Schließlich sind Fenster in den vergangenen Wochen und Monaten der Corona-Pandemie zu einer der letzten rechtmäßigen Verbindungen zur Außenwelt geworden, zum schützenden Mittler im Spannungsfeld von Nähe und Abstand. Ohne jede medizinische Logik – schließlich ist die obere Körperhälfte mit Mund und Nase eher ansteckend als die untere – haben die Menschen es vorgezogen, ihre Lieben durch Fenster in sicherem Abstand zu betrachten. Um ihre Angehörigenaus sicherer Distanz zu sehen (2)nutzten sie Fenster, nicht die Türen. Ganz als lauerte unter der Türschwelle die Gefahr, man könne den Sicherheitsabstand doch missachten, man könne der Versuchung einer offenen Tür doch nachgeben und doch kurz ins Haus des anderen hineinkommen. So war es das Fenster, durch das wir sprachen, lachten, riefen und uns sahen.

Schau-Fenster

Wenn sich Kinder ihre Nasen an den Fenstern von Spielwarenläden plattdrücken oder Nachbar:innen zum Fernglas greifen, um zu sehen, was sich im Haus gegenüber tut, sind Fenster zum “Schau”-Fenster für die Öffentlichkeit geworden, mal mit Absicht, mal zufällig. In den vergangenen Monaten der Pandemie waren sie all dieses: Schauplätze von Hoffnung und gemeinschaftlicher Kunst, Spiegelbilder für den Stand des Staates und „Schwarze Bretter” der Gemeinschaft, zeigten uns den Grad von Emotionen und gesellschaftlicher Spannung. Sicherheitshinweise, Anzeigen zur Schließung von Geschäften, Kinderzeichnungen und Regenbogenbilder in Schulen, Kindergärten und privaten Häusern, liebevoll arrangierte Teddybärfamilien auf Fensterbrettern, all dies wurde in Fenstern zur Schau gestellt. Als zwischenzeitlich Kulturinstitutionen schließen mussten, wurden Fenster zur Bühne für Musiker und Darsteller, um dort für Publikum zu spielen. Sie gaben einen Rahmen für das was zu sehen und zu hören war. Im traditionellen chinesischen Verständnis sind Fenster nicht einfach Öffnungen für Licht und Luft, sondern Bilderrahmen für die Welt dort draußen, den Garten. Das Fenster ist es, das unserem Blick die Richtung gibt, es führt Regie darüber, wo wir stehen in der Welt, was wir sehen, und was nicht – im Drinnen wie im Draußen.

Versprechen des Möglichen

Fenster zu öffnen und zu schließen findet seine analoge Entsprechung in der Praxis der virtuellen Welt. Bei der Entwicklung des Personal Computing wurde das Fenster als zentrales Element in die digitalen Architektur übertragen. Seitdem haben sie unsere Erfahrung des Digitalen geprägt, erst recht seit man mit ihnen das Internet durchstreifen kann. Web-basierte Fenster eröffnen uns Eintritt in ein unbegrenztes Überall, lassen uns Zeit und Raum durchreisen, sogar die Phantasie von anderen. Wie barocke Illusionsgemälde verführen sie das Auge mit der Verheißung des Unerreichbaren. Sind sie am Ende trügerische Fallen? Oder ist es eher so, dass schon allein ihr Versprechen eine Form der Erfüllung von jenem ist, was sie uns versprechen? Dass sie uns gerade ausreichend Imagination liefern, um unsere Vorstellung des letztendlich Möglichen zu nähren? Haben wir nicht vielmehr, weil wir sie Fenster nennen, trefflich definiert, wie fundamental begrenzt die digitale Architektur doch ist: Es fehlt nämlich an Türen, durch die wir unsere Körper ganz hindurchbewegen könnten. Es bleibt also dabei, dass wir in Räumen an einer ungeklärten Schwelle zwischen Hier und Dort verharren müssen.

Summer of Windows in Szytnort (Steinort)

Das VI. Schloss-Festival wird als Summer of Windows/ Lato Okien, als Fenstersommer eröffnet. In diesem Jahr des pandemiebedingten Dazwischen-Stehens verkörpert das Fenster einen passenden Rahmen, um die Schlossgemeinschaft zu feiern. Es soll zur künstlerischen Auseinandersetzung und zum Erzählen von Geschichten inspirieren, Stoff liefern für Auseinandersetzungen und darstellerische Experimente. Der Fenstersommer wird auf unserer dafür eingerichteten Webseite https://2020.stnort.orgund vor Ort, am Schloss von Sztynort (ehem. Steinort), stattfinden.

Summer of Windows / Lato Okień

Stn:ort 2020 is inviting artists and art collectives, musicians and dancers, researchers and students, community groups, NGOs and collaborators of STN:ORT to contribute to this year’s festival theme ‘Lato Okień’/ ‘Summer of Windows’. In this year of pandemic inbetween-ness, the window is a suitable format for celebrating the palace community. It is also a metaphor and inspiration for artistic reflections and for storytelling, for material explorations and performative experiments. Contributors can propose online content for one or several of our virtual festival windows to be published on our digital festival platform. Formats include text, photographs, audio-visual content, code. We can also include a certain number of live-streaming and, if you are local to Sztynort, physical-virtual mix formats, such as take-away workshops with online instructions. All contents need to be available at least in Polish and English, preferably Polish, English, and German.

The Summer of Windows will be developed here, on our designated project website (https://2020.stnort.org) and on site, at the Palace of Sztynort. For enquiries and further information feel free to contact gro . tornytzs (at) eldaw . hannah . 

Conditions of participation:

– There is no entry age limitation for contributors.

– Contributions are accepted or rejected in accordance with the curative festival committee. They need to be submitted in their final shape together with a completed submission form that describes the project and includes a short bio of the contributors.

– Contributors must guarantee that they are the authors of the given work and are authorized to publish the contribution free of charge.

– Contributors allow the festival organisation to publicly display and multiply their work and to use it for marketing purposes only.

– If not agreed differently, we do not offer monetary remuneration for festival contributions.

– In selected cases there might be a possibility to cover small translation costs. 

– Project realized by the Lehndorff-Gesellschaft Steinort e.V., Stowarzyszenie Tratwa, Institute of Anthropology and Ethnology UAM, Poznań, FairerTales Hannah Wadle

by Hannah Wadle

Foils and permeation

When the palace of Sztynort changed owners in 2009/10, the first thing done was to exchange the black foils that had covered the windows of the building against translucent ones. In heritage conservation language that was an act of first aid, minutes before the decomposition of the building from within. Behind the blinded windows, the underworld had started to conquer the palatial spaces: Deprived of light, warmth, and the circulation of air, the interior had dampened and organisms that thrived in these kinds of micro-climates were poking up through the soil or feeding on the dissolving wood: molds, mosses and mushrooms. As the windows were returned into spaces that mediated the exchange between within and without, into permeable elements of the palace, the guests from the underworld left without further ado, yet leaving significant damage and a near-death experience to the palace. 

Domestic Orifices

Is there much difference between the technical and the psychological raisons d’être of the window? Don’t both the house and the resident need the circulation induced by the window to survive and to avoid entering a state of decomposition? Aren’t they one thing altogether, the house and its residents? The building, a living, breathing organism of which the windows are the multifunctional orifices, with different grades of closedness, nourishing us, and spitting out our excrements? They are receptive, distancing, vulnerable. And, they are much more flexible, ambiguous, and versatile than the other important of the domestic openings – the door. So much more subtlety and shades of openness in a window than in a door. It needs craftspeople to deal with windows. 

Windows, not doors

The window has something ephemeral. The living tend to exit through the door, but we open windows to let the souls of the dead exit the house or to let the new morning creep in. And it is often in exceptional situations, that our attention shifts from the door to the window. If doors need to be locked for one reason or another, it is windows that are left to us for connecting with the world outside, physical and metaphysical. On the 21^stof July 1944, Heinrich von Lehndorff, youth champion of high jump, heir of the Palace of Sztynort and co-conspirator of Operation Valkyre, jumped out of the first floor window of the palace and made his escape through the park into the lake. Cornered by the arriving police cars, after the attack on Hitler’s life had failed and on the safe way to death penalty, his first impulse had been to jump out of the window and run away. 

Windows are not supposed to be stepped through by humans. There are certain things that are allowed in and out through windows, these are the airy, the bodiless, not those of a denser physique. Thence, windows protect us not merely from rain and storm, but also from ourselves. Look outside, but don’t step any further. Those who do, anyway, are liminal figures, on escape, in shady business, in desperation, in love. As teenagers on the threshold to adulthood love to climb through windows or sit on windowsills. Windows become frivolous, romantic openings, when a building is abandoned and unpoliced: climbing through the window into abandoned buildings at night is a subgenre of ruin tourism, one with a significant number of fans in Sztynort also. 

Safe distance

Windows stayed one among the most legitimate connections to the world during the past weeks and months of the corona crisis. They acted as a protecting mediator between proximity and distance. Without medical justification – in the end the lower half of the body is not less infectable than the upper half – people chose to see their relatives through the windows in safe distance rather than through the doors in safe distance. The temptation to overcome distance, to step indoors, to act upon the suggestiveness of the opened door – to just quickly come in – lurked like an uncontrollable danger under the doorstep. And so it was the window through which we spoke, laughed, called, looked.

frameWORK & disPLAY

When children are pressing their noses against toy shop windows and when neighbours are taking out the binoculars to see what is going on behind the window of the opposite dwelling – windows are acting facilitators of displays to the public, deliberate or accidental ones. In the past months, they became displays of hope, of community art, became a community blackboard, indicators of the state of affairs, of the emotional thermometer and the conversation of the community. Safety guidelines and instructions, announcements of closure in shop windows, children’s drawings and rainbow-pictures in school, kindergartens and private homes, teddy bear window-sill arrangements. With the temporary closure of cultural institutions, windows became stages for musicians and performers, allowing for concerts to be shared to listening audiences. Windows thus give boundaries to what ought to be seen and heard. According to the traditional Chinese understanding the window is not something for fresh air, it is a picture frame to the outer space, to the garden. A window guides the gaze. It curates, where we are positioned in the world, what we see, what we do not: Inside like outside. 

Promises of the possible

The practice of opening and closing windows has its analogy in the virtual realm. In the development of contemporary personal computing, windows were translated into the digital as central architectural element. Ever since, windows have been shaping our experience of the digital – especially, since windows became compatible with browsing the web. Web-based windows are openings into an indefinite everywhere, letting us move through time, space, and through the imagination of others. Like baroque trompe oeils, they lure the eye with promises of the unreachable. Are they ultimately false, traps to life, or could one say the promise alone is its partial realization, is the sufficient drop for the imagination to sustain an idea of the possible? Don’t we, by calling them windows, give an accurate definition that acknowledges the biggest limitation of digital architectures: the lack of doors through which to transport our bodies entirely. So that we exist in spaces indefinite threshold between here and there. 

May the Summer of Windows begin!

The VI Pałac Festiwal will be opened as a Summer of Windows. In this year of pandemic inbetween-ness, the window is a suitable format for celebrating the palace community. It is an inspiration for artistic reflections and for storytelling, for material explorations and performative experiments. We will open the summer of windows on our designated project website https://2020.stnort.org and locally at the palace of Sztynort.